mu całym sercem. Kiedy Wiktor leżał już złożony niemocą, jego najbliższy przyjaciel, Stanisław Witold Balicki, namawiał go, aby w obliczu śmierci wziął ślub z panią Marią i tym samym zabezpieczył jej wdowią rentę i mieszkanie. Nie zgodził się mimo gorących próśb i tłumaczeń, że byłoby to dla tej kobiety zadośćuczynieniezatylelatsamarytańskiej posługi. Uparty, nie dał się przekonać aż do ostatniego tchu. Przyznać jednak należy, że sprawiał wrażenie człowieka, któremu obojętne są wszelkie przyziemne sprawy. Były to jednak tylko pozory. W istocie przeżywał częste rozgoryczenia, nieobca mu też była zawiść. Po Wierzbach nad Sekwaną i Orce na ugorze, które narobiły przed wojną wiele