nauce". Na to sędzia podniósł się z krzesła i dalejże płaczliwym - jak Boga kocham - głosem: "Ależ, panie drogi, zrozum pan na miłość boską, że nie chciałem pana urazić, doprawdy nie miałem tej chęci, po prostu pragnąłem pana tylko przekonać, że nie ma pan słuszności". Bibrowski patetycznie: "Więc jakże to: iż posądzono mnie o działanie na szkodę państwa, mam płacić, więc nie tylko pieniężnie, ale i na honorze będę pokrzywdzony?" <page nr=14> Sędzia: "Cóż ja poradzę, drogutki panie, postępuję w myśl przepisów i spełniam swój obowiązek. Naprawdę, jako prywatny człowiek, rozumiem, że jest pan niewinny, ale prawo, prawo, panie Bibrowski". Bibrowski: "A więc dobrze