kostnej puszce stawowo połączonej z czaszką, ogon zaś okrywały tarczki w kształcie poprzecznych pasków. W środkowym dewonie drogi ewolucji poszczególnych gałęzi plakoderm rozdzieliły się. Jedne z nich rozbudowywały pancerz tułowia i zamknęły w kostnych puszkach również płetwy piersiowe. Powstały w ten sposób przedziwne, podobne raczej do stawonogów niż ryb, formy pospolite w dewonie Łotwy (Pterichthys i pokrewne).<br>Winnej gałęzi pancerz tułowiowy uległ skróceniu, na szczękach zaś rozwinęły się bardzo masywne płyty, służące być może do miażdżenia muszli mięczaków. Ogon zmieniał stopniowo kształt, przemieniając się wwydłużony bicz, raczej jaszczurczy niż rybi. Dewońscy przedstawiciele tej grupy osiągnęli gigantyczne wielometrowe rozmiary - pierwsze wielkie drapieżniki