wysoka. Te wnioski nie dotyczą jedynie świata przedstawionego powieści, ale stają się diagnozą naszej sytuacji, w której nowy czas okazał się swoistą pułapką kultury lat "po-sześćdziesiątych".<br>W historycznych i socjologicznych opisach tego okresu powtarza się spostrzeżenie, że o ile przyspieszenie połowy lat sześćdziesiątych wydawało się ukierunkowane (choć ten kierunek post factum można opisywać ironicznie), to ujawnienie utopijności ówczesnych żądań zmian ogołociło je z celu. Zmiana stała się wartością i celem samym w sobie. Zaś związany z nią ruch, wszechmożna i wszechobejmująca dynamika zachowania, stał się już nie wyborem, lecz obowiązkiem. "Ruszać się", to mieć ambicje, a bez tych nie można nadążać