u dołu spodnie przywodziły na myśl raczej bikiniarza, słuchacza jazzu, który wychodził właśnie z podziemia. Na ekranie komponowało się to w dodatku z "bujną" symboliką. Maciek i Krystyna w zburzonym kościele, po obu stronach zwieszającego się z góry krucyfiksu, powtarzali w czasach powojennego zamętu scenę znaną z Kalwarii. Krew śmiertelnie postrzelonego Maćka przechodząca na biel suszących się prześcieradeł miała się komponować w polskie barwy narodowe, a śmietnisko, na którym konał, odczytywano jako "śmietnik historii". Władze partyjne zabroniły wprawdzie pokazywania filmu poza krajem, lecz Jerzy Lewiński, ówczesny prezes Urzędu Kinematografii, w tajemnicy wywiózł dzieło Wajdy na pokaz pozakonkursowy podczas festiwalu w Wenecji