Juan" Moliera odżył nie tylko w teatrze, lecz i w filozofii. Dla egzystencjalistów spod znaku Sartre'a stał się znakomitym i znamiennym przykładem dzieła o człowieku absurdu, to znaczy po prostu o prawdziwym człowieku. Tak właśnie stawia sprawę Albert Camus w swoim słynnym "Micie Syzyfa" z 1942 roku, gdzie specjalny rozdział poświęca postaci Molierowskiego Don Juana.<br>Jest to jednak zupełnie odmienne pojmowanie absurdu niż to, które było właściwe barokowi i Molierowi. Absurd barokowy bowiem to ukryty sens świata. Absurd egzystencjalny zaś to świat nieuleczalnego bezsensu. Dla Camusa człowiek absurdu to ten, który choć uległ "tęsknocie za wiecznością", niczego jednak ze względu na