tym bardziej że to udowadnianie jest przykre, wolałabym przecież, żeby cała nieprzyjemna historia zaowocowała przynajmniej dobrym tekstem literackim.<br>Tkwię w niej. Zostałam wciągnięta w seans. Zdaje się, że nawet jestem człowiekiem seansu (m.in. w odrażającym towarzystwie pana Jana Orłowskiego) i chwilami dociera do mnie absurd mojej sytuacji, którego wrażenie potęguje jeszcze lektura złej i pretensjonalnej powieści. Absurd. A przecież, jeśli idzie o fakty, to wszystko rzeczywiście zaistniało. W moim domu na Mokotowskiej, w latach pięćdziesiątych (a więc przed moim urodzeniem) naprawdę mieszkał wujek Romuald z żoną, których historia wygląda trochę jak z powieści, lecz przecież w równym stopniu "powieściowy" charakter