przemian. Odrzucając zmieniający się Wszechświat, Einstein dopisał w swych równaniach dodatkowy człon zwany kosmologicznym, dzięki któremu Wszechświat mógł być statyczny. Było to ze strony Einsteina posunięcie niezwykłe, gdyż kryterium estetyczności teorii miało dlań ogromne znaczenie i wielokrotnie było drogowskazem w poszukiwaniach. Dodatkowy człon zaś burzył piękno ogólnej teorii względności. Wkrótce potem radziecki fizyk Aleksander Friedman - nie przejmując się wątpliwościami Einsteina - znalazł rozwiązania jego równań bez członu kosmologicznego. Zgodnie z tymi rozwiązaniami, Wszechświat rozszerzył się do dzisiejszych rozmiarów od momentu, zwanego obecnie Wielkim Wybuchem, w którym nie tylko materia, lecz również przestrzeń i czas narodziły się w jednym punkcie. Początkowo Einstein odniósł