niego nie pojawia się pojęcie biegnącego czasu. Żadna forma istnienia nie jest z góry uprzywilejowana, ale to znaczy również, że żadna nie jest zdegradowana i odrzucona. Czasoprzestrzeń Białoszewskiego nie ma miejsc ważniejszych i mniej ważnych, nie ma w niej czarnych dziur i stanów rozrzedzonej materii. Trwa w skupieniu - spełnionym lub potencjalnym - "bez piękna puchy", o której pisał poeta w wierszu zaczynającym się od słów: &lt;gap&gt;.<br>W rzeczywistości widzianej poprzez okrężny ruch przedmiotów wszystko zmienia się wraz z perspektywą patrzenia:<br>&lt;gap&gt;<br>Zdarza się jednak - rzadko - że ten krążący porządek rzeczy nałoży się na wcześniej uformowany stan materii, niechcący podszyje pod jakiś inny kształt istnienia