pierwszy moment, kiedy w jego pokoju nie było nikogo, i ukrył się szybko pod stołem Karolka, zasłaniając się opartą o niego deską. Postanowił siedzieć w tej kryjówce tak długo, aż pójdą wszyscy i zostanie w pracowni sam.<br>Siedział na podłodze, było mu bardzo twardo i niewygodnie, w głowie nadal czuł potężny zamęt, a dokoła wciąż rozlegały się głosy mnóstwa osób. Po bardzo długim czasie głosy wreszcie ucichły, a za to Lesio usłyszał kroki. Kroki zbliżyły się i zza swojej deski ujrzał doskonale mu znane nogi pięknej Barbary. Nogi zatrzymały się nieruchomo i w milczeniu, i zagapionemu w nie Lesiowi już zaczęła