to tysiące tytułów periodyków o charakterze politycznym i społeczno-politycznym, także liczne biuletyny związkowe, pisma lokalne, społeczno-kulturalne, literackie, środowiskowe, np. studenckie, uczniowskie, wreszcie - pisma związane z poszczególnymi stowarzyszeniami, grupami społecznymi, pisma religijne, historyczne, satyryczne, przeglądy prasy podziemnej itd. Nazywano je prasą opozycyjną, konspiracyjną, nielegalną, podziemną, bezdebitową, niezależną, "poza cenzurą", potocznie "bibułą", lecz najczęściej prasą "drugiego obiegu".<br><br>&lt;gap reason="sampling"&gt;<br><br>Generalnie jednak - mimo postulatów jedności polskiej kultury - charakterystyczne dla niezależnej kultury było utrwalanie podziałów na kulturę różnych obiegów. Stosunek do obiegu oficjalnego, reprezentującego tzw. "politykę kulturalną" państwa, mimo iż wydawano w nim często wartościowe książki i podejmował równolegle tematy bliskie zainteresowaniom "podziemnej kultury" (np