tym nie mówić! Daj mi więc żyć tym marnym życiem, jakie prowadzę... Pokochałem twoją córkę... tę moją Beatrycze... Ale nas rozdzieliłaś. Więc poprzestań na tym... Koniec! Kropka! Radca uniósł nakazująco palec do góry, po czym przewrócił się na plecy i zasnął. Otworzył oczy, kiedy w oknach było już widno. Miał potwornie ciężką głowę, a w ustach skołowiaciały język. Nie mógł nim poruszyć, zupełnie jakby był kawałkiem drewna. Dźwignął się wreszcie i poszedł do kuchni w poszukiwaniu czegoś do picia. Na szczęście żona Konczanina albo któraś z jego córek nastawiły mleko na zsiadłe. Prowadziły mu gospodarstwo, tyle ich było i wszystkie tak