blask bijący z fontanny, która parskała iskrami.<br>- Niedawno pani przyleciała i niedługo odleci, słyszę chór błogosławieństw...<br>- Niech pan wróży, doktorze, o jej sercu.<br>- Tak - krzyknęły dziewczęta. - Chcemy usłyszeć o miłości. Może ją tu wydamy za mąż?<br>Doktor przyłożył dłoń dziewczyny do czoła, wydymał kosmate policzki, zamknął w skupieniu oczy. Ta poufałość wydała się Istvanowi niestosowna. Tani aktor! Obrzękłe, lśniące, jak pomazane tłuszczem, wargi doktora rozchylały się z cmokaniem, coś mamlał, zanim powiedział:<br>- Niedobrze, bardzo niedobrze, droga koleżanko, miłości nie można kupić...<br>Dziewczęta wybuchnęły śmiechem.<br>- Dosyć już - Margit wyszarpnęła dłoń i ukryła za sobą, jakby się bała coś więcej usłyszeć. Oczy miała