liczb magicznych. Podobne różnice gęstości występują między sąsiednimi jądrami z parzystą lub nieparzystą liczbą nukleonów. Jądra o parzystej liczbie nukleonów wykazują charakterystyczną przerwę ponad stanem podstawowym, w której brak jest poziomów odpowiadających wzbudzeniom jednocząstkowym oraz mniejszą gęstość poziomów w stosunku do jąder z nieparzystą liczbą nukleonów. Analiza tych zjawisk pozwoliła powiązać efekty powłokowe z różnicami w gęstości stanów jednocząstkowych g w pobliżu poziomu Fermiego, zaś zależność gęstości od parzystości czy nieparzystości liczby nukleonów z siłami cząstkowymi wiążącymi nukleony w dwójki. Newton [4] uzasadnił uwzględnienie efektów powłokowych przez modyfikację parametru <gap> Gęstość poziomów jednocząstkowych wg modelu powłokowego jest proporcjonalna do A2/3. Ze