tuż nad nami zagrzmiała komenda naszego profesora i, o hańbo, o wstydzie! Strażacy wygrzebali nas z ognia jak ziemniaki z popiołu i wynieśli na placyk przed domem. Dla wszelkiej pewności kazano nas związać wszystkich razem, jak pęczek szparagów na sprzedaż, i jeszcze pozostawiono przy nas strażaka. I staliśmy tak, Henrysiu, powiązani, w obliczu płonącego domu, ratowanego przez innych, i mogliśmy do woli pławić się w ogniu upokorzenia. W owej chwili najsroższe tortury wydawały nam się za łagodne dla naszego nauczyciela, który sam przecież używał na tym ogniu, co się zmieści! Cóż to, Henrysiu, przystajesz? <br>- Tatusiu... tatusiu... ja jestem zmęczona... <br>Ojciec okazał