ludzi, których młodość przypada na lata kampanii napoleońskiej. Starły ich „młyny historii". Byli przekonani, że walczą o wolność ojczyzny i że giną za nią, a umierali – być może – jedynie za Napoleona. To byli starsi bracia Mickiewicza, ale przecież grono jego rówieśników, „urodzonych w niewoli, okutych w powiciu", z równą słusznością można przypisać do pokolenia straconego. Podobnie jak następne generacje młodzieży polskiej, dojmująco – a niekiedy śmiertelnie – doświadczone przez kolejne powstania i następstwa klęsk militarnych. Młodzież ta stanowiła ofiarę składaną przez naród na ołtarzu przyszłej wolności. Daninę krwi w imię szczęścia potomnych, którą Słowacki uważał za niezbędną