mi te rzeczy. Staram się go słuchać z uwagą. Ale jego informacje tylko przepływają przeze mnie. Przytomnieję dopiero w godzinę później, kiedy budzę się ku mojemu zdumieniu na małym żelaznym łóżku w pustym, wybielonym wapnem pokoiku. Przez sekundę nic nie rozumiem. Ale potem przypomina mi się wszystko. Jak to ja, powłócząc nogami, szedłem za Piolantim, a on otwierał drzwi do celek, szukając nie zamieszkanej. Znalazł ją. W niej to właśnie jestem, lecz już całkiem wypoczęty. Z mdlącego, nieprzyjemnego uczucia wywołanego brakiem powietrza i wielkim gorącem - ani śladu. Zrywam się. Uchylam drzwi na korytarz. Zjawia się ksiądz Piolanti, który usłyszał, że się