w szkole, w której jest teraz Anglik, uczą wszystkiego po trochu, w przekonaniu, że dobry filmowiec powinien znać się chociaż trochę na każdym elemencie warsztatu. W dodatku światło, które rejestruje klisza, nie ma nic wspólnego z oświetleniowymi sztuczkami, jakie się robiło w teatrze. Teatr to jaskinia filozofów, powtarzali kolejni instruktorzy, powolne kiwające się cienie, inaczej niż film, który bardziej przypomina patrzenie przez kryształową kulę, wielki pryzmat rozszczepiający rzeczywistość na migotliwe, kolorowe klateczki, oko muchy, idiotyczny, ale jakże skuteczny podział.<br>Doszło do tego, że kiedy ich grupa miała spotkanie z siwiuteńkim, artretycznym Antonionim, Anglik zaczął kwestionować obsesję europejskiego kina na punkcie słowa