ma twarz obłąkanej kobiety, zarazem staruszki i dziewczynki. Żyje między ludęmi, którzy czasami ją wzruszają, czasami śmieszą. W czwartym akcie, żegnając Raniewską, Szarlotta z kołysanego jak dziecięcy becik tobołka wysypuje ziemię, jakby pieczętowała grób. W tym przejmującym obrazie śmierć bohaterki łączy się ze śmiercią jej synka. <br>W świecie Miśkiewicza śmierć powraca w postaci różnych symboli. W kulminacyjnym momencie sztuki, kiedy Raniewska dowiaduje się o wyniku licytacji jej posiadłości, porywa ją krąg zahipnotyzowanych tancerzy. Bohaterka zatraca się w tańcu, który ma wszelkie cechy &lt;foreign lang="lat"&gt;danse macabre&lt;/&gt;. <br>Miśkiewicz wypełnił historię Czechowa tragizmem o sile potężniejszej, niż zaplanował to autor: w dramacie umierał tylko &lt;name type="person"&gt;Firs