o to, by ułani stawali się "druzgocącą nawałą, zdolną przełamać każdą przeszkodę".<br>Opierająca się na ruchu taktyka działań kawalerii traktowała szarżę jako podstawową formę walki: jej była podporządkowana organizacja, wyszkolenie i wychowanie tej formacji. Ale - będąc nadrzędnym sposobem profesjonalnego działania - jest też szarża po prostu celem istnienia ułana, jego najgłębiej pożądaną formą egzystencji, egzystencjalnego spełnienia. Takie pojmowanie szarży, jej nie tylko funkcjonalnych, ale i idealnych walorów, kształtuje wyobraźnię i język po dzień dzisiejszy. Dowodzą tego choćby slogany z żołnierskich pieśni okresu ostatniej wojny, kiedy to na przykład jeden korpus polski pragnie pójść "jak szarża ułańska do Wisły, do Gdańska" - w drugim