przydawały wypowiedzi elegancji. Nie tylko zresztą rym. Anonim - jak się rzekło - znał literaturę francuską i za jej chyba pośrednictwem poezję petrarkistów. Właśnie - petrarkistów raczej niż samego Petrarki. Wypracowane przez naśladowców Petrarki skonwencjonalizowane niebawem figury poetyckie inkrustują tekst Anonima. Inkrustują, bo tkwią jako ozdobniki w użytkowym materiale korespondencji:<br><br>&lt;q&gt;Rozdzielmyż ten to pożar nasz na dwoje:<br>Płomień mój z węglem, iskiereczki twoje;<br>Ten ogień potem pospołu złożemy:<br>Abo zgorzemy, abo ugasiemy.&lt;/&gt;<br>(5. Alia ad eandem)<br><br>&lt;q&gt;Jedno stąpaniem też tego podpieram,<br>Żem żyw: acz konam, jeszcze nie umieram [...]&lt;/&gt;<br>(1. Ad am[icam])<br><br>&lt;q&gt;Puść mi wżdy serce, wszak sie nie wydziera:<br>Oto zemdlone w rękach