wyglądałam przez okno. Morze było granatowe, ciemne fale uderzały o bok statku, czułam na twarzy ich wilgotny dotyk. 0 świcie małe okno poczerwieniało, stało się zupełnie pomarańczowe. Podniosłam się. Na horyzoncie widać było siną smużkę lądu. Poczułam się Kolumbem, ale to była tylko Kopenhaga. Zbliżaliśmy się szybko.<br>Szara ściana lasu pozieleniała, poprzez gałęzie prześwitywały białe domy z czerwonymi dachami. Płynęliśmy wzdłuż białego, zalanego słońcem brzegu.<br>&lt;page nr=104&gt; Pielęgniarka pozwoliła mi wyjść na pokład. Siedzę na leżaku owinięta kocem. Z mojego posterunku widzę zabudowania portowe i ciężkie statki zakotwiczone w nadbrzeżnych basenach. Niestety, nie zabiorą mnie na wycieczkę po mieście, podobno mogłabym się zmęczyć