kęsy cmentarzu, na tych zapustach pełnych ruchu, barw i woni, nikt chyba nie myślał o śmierci. Zrazu Jurek przeżywał coś w rodzaju niesamowitego skupienia, uczestnicząc w tym niezwykłym poczęstunku zmarłych, każdy pieróg napoczynał jak błogosławione przesłanie z zaświatów w tej słowiańskiej &lt;orig&gt;panichidzie&lt;/&gt;, wywiedzionej z zamierzchłych epok, tajemnej i życiodajnej, ale później zwyciężyło zwyczajne obżarstwo.<br>- Mołyszsia? - zagadnęła Wala, gdy przystanęli na uboczu.<br>- Mhm.<br>- A ja nie - powiedziała cicho. - Powtarzam: "&lt;foreign&gt;Amin. Amin. Na kładbiszcze wietier świszczet. Amin! Amin!&lt;/&gt;" Tylko nie mów nikomu... Spróbuj, to fajnie.<br>Odtąd na spółkę uprawiali świętokradztwo z tak nabożnymi minami jak dwoje aniołków, które zstąpiły na ziemski padół. Jurek