drzwiczek. <br><br>Jego obojętność ubodła mnie. <br><br>- Nazywa się Adela! - dodałam, <br>podnosząc głos, ponieważ wydało mi się, nie wiadomo <br>dlaczego, że imię to musi wywrzeć pożądany efekt. <br><br><br>- No! No! - powiedział surowo Jan, nie odwracając <br>ku mnie głowy. - Żeby to tylko znowu nie było <br>coś wymyślonego!... <br><br> Zmieszałam się okropnie. Właściwie <br>bowiem, to mimo pozorów prawdy nie byłam wcale tak pewna, <br>czy nie jest to znowu "coś wymyślonego"... <br><br>A przecież dziewczynki na podwórzu mówiły już <br>do mnie o Adeli - "twoja przyjaciółka"... <br><br><br>Adela nie odgradzała się ode mnie wprawdzie murem chłodnej <br>i wzgardliwej obojętności, ale - "przyjaciółka"... <br><br><br>Pomiędzy mną a Adelą leżało coś, czego nie <br>umiałabym określić