przykład umowności postaci, nieokreślonych "jednowymiarowych manekinów", ale też niejasności w obrębie fabuły, także "celowych kłamstw" narratora, ingerującego bezustannie w tekst, skądinąd naginany do konwencji teatru w partiach wypowiadanych przez bohaterów.<br>David Porush, analizując tekst Josepha McElroya Plus, wskazuje na dwa stosowane w nim zabiegi: dezautomatyzację i sprzężenie zwrotne. Terminy te pożycza od Williama Hendricksa i Wiktora Szkłowskiego. Zacytujmy Porusha:<br>&lt;gap&gt;<br>Opisany tu proces jest oczywiście jeszcze bardziej skomplikowany, albowiem charakteryzuje go cybernetyczna hierarchiczność w konstruowaniu poszczególnych planów. Najważniejsze jest to, że powstaje w ten sposób obraz symulujący "rzeczywistość" taką, jaką uznajemy za aktualną. Tekst zyskuje cybernetyczne tempo, ale też cybernetyczną trudność.<br>Przykłady