całkowitemu spełnieniu, z dwoma tylko drobnymi wyjątkami. Wśród cieszących oko dekoracji brakowało pochwalnego napisu w języku arabskim, a wśród wysoko postawionych dostojników, składających wyrazy uznania, nie było premiera. Nic jednakże nie wskazywało na to, żeby te drobne niedopatrzenia nie miały zostać naprawione przy następnej okazji, i przed oczami duszy kierownika pracowni jaśniała niczym nie zmącona wizja promiennej i pełnej sukcesów przyszłości. W szlachetnym uniesieniu umniejszał nawet własne zasługi, wszem i wobec głosząc chwałę Lesia.<br>Lesio zaś trwał w zachwyceniu. W uszach grzmiały mu huczne fanfary, a na dumnie wzniesionej skroni czuł słodki ucisk laurowego wieńca. Rozterki i niepokoje oddaliły się w