nie wiedział, co począć; bał się wyznać władcy prawdę, tym bardziej że sam miał dwie piękne niezamężne córki, Szeherezadę i Dunjazadę, które dotąd ukrywał. Jednakże Szeherezada wierzyła, że zdoła uratować życie sobie i siostrze dzięki baśniom; przekonała ojca, żeby wieczorem zaprowadził ją do sypialni Szachrijara, po czym zaczęła płakać, że pragnie pożegnać się z siostrą. Władca kazał sprowadzić Dunjazadę i posiadł Szeherezadę w jej obecności. Kiedy odpoczywał, Dunjazada - zgodnie z wcześniejszym poleceniem siostry - poprosiła, aby ta opowiedziała jej baśń. Król słuchał z wielkim zaciekawieniem, a ponieważ dziewczyna nie skończyła do rana, odłożył przekazanie jej katu do następnego dnia. I tak każdego