Bardzo pana przepraszam... - uśmiechnęła się i spojrzała mi głęboko w oczy. - Ale właśnie polecono mi pana...<br>- Kto?!<br>- Ktoś tam - odparła. - To nie ma znaczenia.<br>- To pomyłka! - zawołałem, ale nagle przyszło mi na myśl, że może Wąsik wynajmował się do takich celów, bo wszystkiego się po nim można było spodziewać. - Jestem prawnikiem, a nie prywatnym detektywem!<br>- Kiedy nie ma w Polsce prywatnych detektywów - odparła i założyła nogę na nogę tak, że zobaczyłem kawałek jej smukłego uda. - Ja wiem, że pana czas jest cenny. Ale proszę, niech pan mi odda tę przysługę. Przecież to zwykły spacerek. Ja muszę odzyskać wolność... Pan sobie nie