w jego psychice, w wyobraźni, w temperamencie. Wniknięcie w tę osobowość miało dać krytykowi klucz do rozpoznania i zrozumienia danej twórczości w jej jedynym i niepowtarzalnym wyrazie. Samą czynność i postępowanie krytyczne wyobrażał sobie jako operację wielofazową, rozwijającą się w kolejnych etapach: orientacyjnego objęcia dzieła w pierwszym całościowym oglądzie, dokładnego, precyzyjnego opisu analitycznego najdrobniejszych elementów przedmiotu za pomocą zabiegów przypominających swoją dokładnością procedurę postępowania naukowego, wreszcie intuicyjnego wczucia się w te własności rozpatrywanego utworu, które wymykają się jakimkolwiek uchwytom analizy wyłącznie racjonalnej, które tworzą najgłębszą tajemnicę rodzenia się i egzystencji dzieła sztuki. Wniknąć w nią może wyłącznie krytyk współczujący, zdolny wczuć