na miejscu. Większość głowni tych szabel docierała do Polski z obszaru ówczesnych księstw włoskich, niemieckich, austriackich, a także z terenu Turcji.<br>Bardzo trudno zatem jest doszukiwać się typowych cech szabel węgiersko-polskich, które by odróżniały je od oryginalnych szabel węgierskich, gdyż występowanie mosiądzu w oprawach rękojeści jest wątpliwym i mało precyzyjnym wyróżnikiem. W związku z tym najtrafniejsze i najbliższe prawdy jest określenie: szable węgiersko-polskie. W tak skonstruowanym pojęciu zawiera się jednocześnie określenie regionu, z którego szablę przejęto, i obszaru, który wywarł istotny wpływ na szerzej pojmowane uzbrojenie i wojskowość polską epoki sarmatyzmu. Pamiętać też musimy o tym, że Węgry były