do rodzimej formacji. Kolumba przynieśli na noszach. Kuśtykał teraz po placówce jak emerytowany dziadzio, spacerujący po drodze obok tłukących kamienie.<br>- Nic mi nie jest, Niteczko - bronił się Olo obcierając powtórnie krew i przestraszył się nagle, i zawstydził: ręka mu drżała. "Pomyśli, że ze strachu zrozumiał i zgodził się na to prędko. - Byle nie zrozumiała, byle nikt nie zrozumiał."<br>Ale nie mógł się przemóc:. patrzył w dół.<br>- Podnieś głowę - upominała go daremnie raz po raz sanitariuszka. Kryska była wymizerowana. "Wydaje się drobna, bo daleko" - usiłował zlekceważyć zalewające go czułością współczucie. Letni wiatr plątał spódniczkę wokół jej chudych nóg. Mówiła coś do Jerzego