triasu musiał radykalnie zmienić dotychczasowe warunki ewolucji owadów. Konieczne stały się przemyślne adaptacje pozwalające na uniknięcie zagrożenia przez drapieżniki. Ukryty tryb życia karaczanów, mimikra patyczaków, umiejętność skakania szarańczaków, czy wreszcie nadzwyczajne udoskonalenie umiejętności lotu muchówek i błonkówek to nowinki ewolucyjne wprowadzone w pierwszej połowie ery mezozoicznej. Była to odpowiedź na presję działającą w ciągu dnia. Zmiennocieplne gady traciły jednak ruchliwość po zapadnięciu zmroku, kiedy obniżała się wydatnie temperatura, a słabe oświetlenie utrudniało wypatrzenie ofiary i pogoń za nią. Bez obaw można uzupełnić listę wczesnych <br>przystosowań obronnych owadów o przesunięcia aktywności życiowej w pory dnia <br>niedogodne dla drapieżników. Niedługo jednak, w skali