Warszawie w 1800 r. Zrodziło się ono ze współpracy dwóch środowisk: magnatów-dyletantów, mających zrozumienie dla kultury narodowej, takich jak Stanisław Sołtyk i Stanisław Potocki, oraz zawodowych uczonych. Długoletnim prezesem Towarzystwa był Staszic, który z własnych funduszów wystawił dlań okazałą siedzibę na Krakowskim Przedmieściu (Pałac Staszica). Po jego śmierci objął prezesurę Julian Ursyn Niemcewicz. W ciągu lat 30 Towarzystwo powołało do swego grona wszystkich wybitniejszych uczonych pedagogów, prawników i lekarzy, a także osobistości ze świata politycznego. Cieszyło się też protekcją władz Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. Pod koniec istnienia liczyło prawie 200 członków.<br>Zebrania dyskusyjne Towarzystwa, podzielonego na dwa wydziały: umiejętności