punkt kulminacyjny kompozycji. Dwie msze Świdra z lat 50-ych ­ &lt;name type="tit"&gt;Missa simplex&lt;/&gt; (1954) i &lt;name type="tit"&gt;Msza&lt;/&gt; (1959) ­ łączą elementy formy szeregowej (integracja wewnętrzna) i łańcuchowej (utrzymanie jednolitego wyrazu).<br>Analizowane msze żałobne stanowią cykle od sześcio- do dziesięcioczęściowych. Tylko Karczyński (1925) i Gieburowski (1929) tworzą pełny, dziewięcioczęściowy cykl z tekstami liturgicznymi &lt;foreign lang="lat"&gt;missae pro Defunctis&lt;/&gt;. <br>Cykl sześcioczęściowy występuje we mszach J.A. Maklakiewicza (1932) i Jasińskiego (1989), przy czym obaj kompozytorzy tworzą podobny, skrócony układ, bez Graduale i Tractus. Maklakiewicz ­ z Offertorium, lecz bez Sekwencji, Jasiński ­ z Sekwencją, lecz bez Offertorium.<br>Cyklem siedmioczęściowym i podobnymi układami posługują się Wallek-Walewski (1937) i Machl (1981