na niego potwór. Szatybełko opisywał go jako rodzaj grubej kłody, sunącej poziomo, całą swoją szerokością. Na niej tkwiły trzy głowy - tatarskie, jak mówił wyszczerzające się w ohydnych grymasach. Stwora napierała , a on żegnał się i cofał - ale spostrzegł się, że odcina sobie w ten sposób drogę ucieczki i machając latarnią próbował się przemknąć. Wtedy to stąpnął butem w ciało potwora: miękkie " jak worek plew". Wydostawszy się na zewnątrz, chciał biec, ale nie śmiał się odwrócić. Krok za krokiem, przebył całą drogę od zabudowań gospodarczych do swoich drzwi, a trzy potępieńcze głowy cały czas wiły się tuż - tuż na tym niskim korpusie