nadal całą księgę Izajaszowi z Jerozolimy. Obrońcy ostatniej tezy mają jednak słabe argumenty. Jeden z nich np. utrzymuje, że druga część zawiera nauki, przekazywane ustnie w ciągu półtora wieku wśród uczniów Izajasza i jego zwolenników, aż do czasu niewoli babilońskiej, gdy jeden z uczniów opracował rozdziały 1-39 i spisał proroctwa drugiej części w rozdziałach 40-66 wtedy, gdy się już spełniły. Nawet więc zwolennicy tej tezy zgadzają się, że części te spisano w różnym czasie i że mają one odrębne pochodzenie. Chcąc zachować Izajaszowe autorstwo całości, bezzasadnie utrzymują, że zawarte w niej materiały przekazywano długo, bo prawie dwa wieki, w