Czekał, aż ochłonę. Na koniec wstałem. Uścisnąłem mocno szczupłą, suchą rękę księdza. Bardzo szczerze chciałem podziękować mu za jego całą dobrą wolę. Nie umiałem. Pochyliłem się więc tylko nisko.<br>Ksiądz wyszeptał:<br>- Wiem, że nic nie mogę. I nie łudzę pana żadnymi moimi możliwościami. Gdyby panu jednak było ciężko na duszy, proszę pamiętać, że ma pan w Rzymie starego, oddanego księdza. Powiadam to na wypadek, gdyby pan został.<br>- Nie sądzę - odparłem.<br><br>&lt;tit&gt;XX&lt;/&gt;<br>Po obiedzie zreferowałem moją rozmowę z księdzem de Vos Malińskiemu. Rozpocząłem od stwierdzenia, że uważam dalsze przeciąganie pobytu w Rzymie za bezcelowe. Na zakończenie powróciłem do tego wniosku. Ale nie