nas wieniec błękitu pogodzi,<br>Wiedz, że mi tutaj ponad wszystko słodziej<br>Kochać gorąco i cierpieć namiętnie.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;MIŁOŚĆ DOSKONAŁA&lt;/&gt;<br><br>Chłód wieje od błękitu i wieczór się zbliża,<br>Niebo we dnie dalekie jak ptak się obniża<br>I gwiazdy strąca.<br><br>Miłość coraz mocniejsza za gardło mnie ściska,<br>Serce dzwoni goręcej i pod dźwiękiem pryska<br>Jak struna drżąca.<br><br>Aż w płomieniach zastygnie jak ziemia w przestworzu,<br>W błękicie się odbije jak firmament w morzu -<br>Tarcza srebrzysta.<br><br>Przez nią jak światło przejdzie miłość doskonała,<br>Ciałem dla duszy będzie, a duszą dla ciała,<br>Wielka i czysta.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;APOSTROFA&lt;/&gt;<br><br>Tam, gdzie niebo półkręgiem płaszcz na ziemię zsuwa<br>Jak powiekę