pozostawała zagadką. Całkiem poważnie zastanawiano się wówczas, czy jest to gęsta chmura zderzających się ze sobą meteorytów, czy może obłok wrzących cieczy i unoszących się nad nimi oparów. Lata sześćdziesiąte XIX wieku położyły kres tym spekulacjom.<br>Najpierw niemiecki fizyk Gustav R. Kirchhoff (1824-87) wykazał, że światło słoneczne rozszczepione w pryzmacie przypomina widmo gorących gazów. Współpracownik Kirchhoffa, Robert Wilhelm Bunsen (1811-99), tak opisywał to odkrycie w listopadzie 1859 roku w liście do angielskiego chemika, <br>H. E. Roscoe:<br><br>&lt;gap&gt;<br><br>Zaraz potem irlandzki chemik Thomas Andrews udowodnił, że przy ciśnieniu, które musi panować w centrum tak olbrzymiej kuli, materia nie może przybierać ani