Różnie o nim opowiadano. Jako wieloletni Prezes Zarządu Głównego ZLP stosował politykę kompromisową. Miał liczne koneksje wśród władz politycznych i umiejętnie balansował, tak aby jakoś wybrnąć z dramatycznych nieraz konfliktów, na jakie natrafiał Związek. Temu złożył wizytę, tamtemu znowu podkadził i jakoś pchał naprzód uchwały Zarządu, unikając trudności nie do przebycia. Jedni utrzymywali, że tak należało postępować dla dobra literackiej społeczności, inni go potępiali za brak godności i objawy serwilizmu. Oczywiście, że nie podejmował na własną odpowiedzialność żadnych radykalnych przedsięwzięć i nie podpisywał listów protestacyjnych, które pewne grupy pisarzy kierowały do rządu i partii, żądając większych swobód artystycznych i zniesienia cenzury