W oswojeniu przeczucia śmierci pomaga jej tylko alkohol. Pijana - ze śmiechem opowiada o śmierci synka, bagatelizuje groźbę bankructwa. Wbrew tradycji scenicznej roli Raniewskiej bohaterka Skoczyńskiej nie jest dziecięco naiwna ani beztroska. Balansuje raczej między rozpaczą a udawaną radością, bo chce w ten sposób odegnać od siebie nieuchronny koniec życia. Nieustanne przechodzenie ożywienia Raniewskiej w nagłą bezsilność wyznacza niespokojny rytm całego spektaklu. Reżyser mistrzowsko operuje kontrapunktem, każdą emocję miesza z jej przeciwieństwem: w erotycznym tańcu Raniewskiej tli się rozpacz, ponieważ zmysłowość nie zagłusza lęku. <br>Śmierć jest obecna na scenie cały czas: na powitanie Raniewskiej wybiega kobieta w bieli i figlarnie obsypuje bohaterkę