dłoni, która jednocześnie odrzuca i przyzywa, jest jednak pełen głębokiej i tragicznej prawdy. Przepojony kategoriami neoheglizmu i pozytywizmu umysł człowieka z samej swej natury przykrawa do własnych możliwości percepcyjnych bogactwa religii. Ale tajemnicze i podstawowe odczucie Chrystusa jako Wartości ciągle powraca. Człowiek dziewiętnastego wieku jest jednością dwu walczących z sobą przeciwieństw. Jego "do chwytu w górze otwarta dłoń" świadczy, że jakby upadł na jakieś dno.<br>Zaczęliśmy od historii filozofii, spróbujmy zakończyć historią filozofii.<br>Cały sens zarysowanej dialektyki rozwojowej mniemań o Chrystusie zrozumiał wtedy właściwie tylko jeden człowiek. I on jeden uderza na swój sposób w samo sedno sporu. Był nim Nietzsche