radiolokacyjnej widzialności środków przeciwnika. Wynika to także z faktu, że zapas dipolowych odbijaczy i świetlistych flar, w które zwykle wyposaża się samoloty rozpoznawcze jest ograniczony, a załogom zaleca się ich bardzo oszczędne wykorzystanie i to tylko w momentach faktycznego uchwycenia samolotu w wiązkę energii elektromagnetycznej pokładowej stacji radiolokacyjnej atakującego myśliwca przeciwnika.<br>W początkach lat 60-tych nastąpił znaczący skok nie tylko ilościowy, ale przede wszystkim jakościowy w rozwoju systemów obrony przeciwlotniczej. Do wyposażenia wojsk wprowadzono nowe środki radiolokacyjne, środki rozpoznające w podczerwieni i zastosowano nowe techniki śledzenia celów powietrznych. Cały wysiłek konstruktorów lotniczych musiał zmierzać do uzyskania zdecydowanie innych niż dotychczas