dwa czekoladowe, opakowane w czerwone złotko cukierki, znów przez gwar... dobiega banalny hit... śpiewany po francusku... tęskny i mówiący o tej wysysającej duszę nostalgii - nostalgii niespełnionego święta. Tajemnica niespełnionego święta... oto, co pobrzmiewało w syntezie skłębionych myśli... w witrażowym audytorium... Misterium zapadającego mroku... w którym skomasowane są te wszystkie chaotyczne - przeczące sobie wzajemnie - miałkie ludzkie przygotowania...<br> &lt;page nr=186&gt;<br> Zbliżywszy się miękką, ciemną stroną, by w ciemności przeżyć namiastkę wielkiej - przyrzeczonej nam przez królewski mit - wspólnoty. Wszystkie te stragany - są tu szczególnie nieporadnie sklecone... bez ładu i składu... bez udziału genialnej myśli... Wyobraźnia pasożytuje tu jak nigdzie indziej na nie swoim mleku. No cóż