to skończyło <br>się samo. Tak jak samo się zaczęło. Bez jego udziału. Przecież nie był niczemu <br>winien. Znużony i senny. Naciągnął na siebie szpitalny koc i wsunął rękę między <br>nogi Marii. Zacisnął. Będzie ją chronił. Ją i dziecko - powtarzał. Nigdy nie <br>pozwoli go zabić. Nigdy!<br>- Panie profesorze, nie może pan przeczyć faktom - lekarz już od piętnastu minut <br>próbował go przekonać. - Pana upór ogranicza możliwości terapii. Zmniejsza szansę <br>na uratowanie choćby jednego życia. Proszę to jeszcze przemyśleć. Przecież stoimy <br>po tej samej stronie.<br>- Nie. Pan stoi po prawej, a ja po lewej. - Jakub pochylił się nad leżącą między <br>nimi Marią. - I na