w nas uderza aksamitnym skrzydłem?<br>Ciebie także radują zmierzchy pod oczyma,<br>Pokruszone kasztele, wklęsłe fiordy skroni?<br><br>Widzę: dźwigasz. Unosisz skamieniały pędzel,<br>Nie na płótna wysokość, na wysokość czoła,<br>Aby potem wstydliwym zasłonić uśmiechem<br>Tamte - wspomnij - po niebie rozwiane chorągwie.<br><br>A więc piękno jest w klęsce? Znasz tę samą radość<br>Przegrywania przed czasem? Świateł wygaszania,<br>Jeszcze zanim się zjawi Duch nad Elsynorem,<br>Przed Jakubem Archanioł, róże nad Olimpią?<br><br>Widzę: wracasz. Już jutro, już pojutrze może<br>Zostaniesz tam na dłużej, - tam, co zawsze znaczy:<br>W kobiecie bezrozumnej, w drżącym psie lub w nocy,<br>Której cień najpiękniejszy nosimy wpół twarzy.<br><br>&lt;intro&gt;Dedykacja: Jerzemu Stajudzie&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;***&lt;/&gt;<br>Piękno