Mila i Lalka, które zwykły były godnie ciągnąć powóz albo karetę, chociaż Jan bez pardonu pokrzykiwał na nie: "Wije! Noo, stooj!"<br>Godzinami leżałam na brzuchu, bo czułam, że właśnie tutaj znajdę pociechę, rozwiązanie wielkiej tajemnicy zagrożenia rzeczywistością, która mnie przerażała. Tu nie gubiłam się w kierunkach w lewo, w prawo, przede mną i za mną, to była przestrzeń zamknięta, otaczająca mnie kołem. Wir, który mnie wsysał na zawsze. Tam, na dnie tego leja, kluła się już moja szkapa, Leokadia, tam działy się czarodziejstwa Krześlaków z Rozwianą Grzywą. Tam i wtedy, przy uliczce Gustownej w Tomaszowie, przy ulicy Sienkiewicza w Łodzi.<br>A może