nich piach. <br>Przy wodzie powietrze wibrowało i czuć było ozon; zaczęło mnie mdlić. <br>Wycofałem się z niecki na łagodny pagórek. Na szczycie poczułem się lepiej, ból w skroniach zniknął. Ale widok nie był wcale uspokajający: wycinek terenu w kształcie koła, o średnicy kilkuset metrów, obejmujący jeziorko i pole dziadka, tkwił przede mną jak monstrualnie wielki sęk w desce, źle pasujący do otoczenia, jakby wepchnięty tu siłą. <br>Granicę kręgu wyraźnie odznaczała tu źle układająca się trawa; tam inaczej szły bruzdy ziemi, gdzie indziej nienaturalnie przebiegała linia drzew. <br>Stałem tak i gapiłem się, zlany stygnącym potem. Rejestrowałem szczegóły, jak uczyła mnie Jackie Anstedt, moja