możliwie najdoskonalej wzorzec stworzony w epoce poprzedniej: teatru przyczyniającego się do podnoszenia umysłów i rozwijającego gusty estetyczne. Taki wzorzec Goethe wpisał do pierwszej książki o Wilhelmie Meistrze (jej część programowa, Posłannictwo teatralne Wilhelma Meistra, powstała jeszcze w latach siedemdziesiątych), można go też odnaleźć w listach relacjonujących wrażenia teatralne Goethego. I przede wszystkim w notowanych w Weimarze wskazówkach dla aktorów. Opublikowane zostały dopiero w 1824 roku, ale już od początku wieku były żywo dyskutowane w świecie teatru, a także w prasie. (Już w 1820 r. sparodiował je E.T.A. Hoffmann w ironicznej opowieści Księżniczka Brambilla. Kaprys według Jakuba Callota. Heide Eilert zauważyła