dziwił się sobie Olo, potykając się w ciemności o wykroty leśnej drożyny. - Nie skierowany rozkazem? upewniał się czując ogarniający go strach. - Idę pod presją odwagi Ogórka ironią umacniał słabnącą wolę. - Wejść tam? Przecież tak wygląda Oświęcim. Druty. Wieżyczki." - Tylko lasu tam nie ma, ale las, dobry, straszny, szumiący o wiosennym przedświcie las, mają właśnie opuścić. To jest tak, jakby przyszedł i pukał do bramy Oświęcimia... Nie ma bramy, są druty kpiło coś, co pragnęło ominąć bliski paraliżujący strach.<br>Olo poczuł, że zwalnia kroku. Ogórek z garbem wora na plecach wtapiał się już zupełnie w mrok. Szedł szybko, poruszając się po lesie